Օրը ճաշ դառնալ

կեսօրն անցնել

Առավոտը լուսանում է, էս ծառան վեր չի կենում տեղից։ Տերը դուրս է գնում, տուն է գալի, էս ծառան դեռ քնած է։

— Ա՛յ տղա, դե վեր կաց, է՜, օրը ճաշ դառավ։

— Հը՞, բարկանո՞ւմ ես դու…— գլուխը վեր է քաշում ծառան։

Հովհաննես Թումանյան – Տերն ու ծառան